Ik kan de eerste keer niet eens herinneren dat mijn vrouw en ik het woord ‘kinderen’ in de mond namen. Ook de tweede keer is mij wederom niet bijgebleven. Wat ik nog wel kan herinneren is dat ik op een dinsdagochtend op mijn keukenvloer zat met mijn armen langszij en een (dode) blik op het oneindige.

Dat was het moment wanneer ik uitvond dat “het” weer ging gebeuren.

We hadden op dat moment al één dochter, die onze levens de afgelopen twaalf maanden op z’n kop had gezet. De meeste kinderen slapen de eerste maanden van hun leven namelijk niet de hele nacht door. Na 9 maanden in de baarmoeder is het slaapritme van een baby helaas nog niet afgestemd op dat van ons. Plus, hun maag van is nog niet groot genoeg om de nacht door te komen zonder leeg te raken. Het gevolg is lange, treurige nachten en nog langere, treurige dagen. Je mentale zekering en capaciteit voor stress verdwijnt simpelweg.

Babyboeken en artsen vertellen je dat de meeste kinderen zich geheel prima voelen na een paar maanden. Ouders daarentegen, gaan niet heel lekker op twee of drie uur slaap per nacht gedurende 12 maanden.

Om geheel onbekende reden, sliep onze eerste een jaar lang dochter nooit de hele nacht door – wat voor ons hetzelfde betekende. Ik kon een jaar lang mijn slaapuren ALTIJD op één hand tellen. Meestal waren 2 vingers genoeg, na een nacht van elke 90 minuten wakker schikken door geschreeuw. Het helpt niet mee als je kind een slaapkamermuur met je deelt, of als je vrouw druk in de weer is met verzorgen of pompen, terwijl jij in de kamer ernaast je huilende baby in slaap probeert te wiegen.

Je gaat nieuwe “hobby’s” ontwikkelen, zoals naar het plafond staren, of in debat gaan wie er deze keer uit moet. En ondertussen bid je oprecht dat een meteoor op je huis inslaat, zodat de stress eindelijk verdwijnt. Geschreeuw definieert op een gegeven moment je leven. Een deel ervan is van je kind afkomstig, maar niet alles. Je valt meestal in slaap met een benauwde borst en zonder enig gevoel van ontspanning. Er drukt een aanbeeld op je borst omdat je weet wat er gaat gebeuren. Je wordt waker en kijkt al op tegen de volgende nacht, aangezien deze waarschijnlijk niet anders dan de nacht ervoor, of die daarvoor, of die daarvoor zal zijn.

Je kunt het eerste jaar van je kind optimistisch beginnen, maar als je een jaar niet slaapt, wordt die goeie eigenschap langzaamaan uit je karakter gebikt. Als je ook maar een vleugje pessimisme in je hebt, gaat dat zaadje groeien tot pessimisme de overhand in je leven krijgt. Je ligt in bed, kijkend naar het plafond, terwijl je denkt, ‘Dit is wat ik krijg. Alles wat leuk was aan mijn leven, was simpelweg mazzel. Eindelijk snap ik het leven.’

Je voelt je lichtelijk gestoord en zult het moment dat je kinderen besloot te nemen niet meer kunnen herinneren.

Na een jaar begon onze dochter ineens fatsoenlijke uren te maken. Haar persoonlijkheid begon zichzelf aan de wereld te tonen op manieren die niet alleen te maken hadden met eten of drinken. Ze stopte met een (huil)baby zijn en ontwikkelde zich tot een klein kind – met als gevolg dat mijn vrouw en ik weer mensen werden. Het leven werd niet alleen stabiel, maar zelfs erg leuk. Met z’n drietjes genoten we eindelijk van elkaar – een nieuw en oprecht gevoel.

Ik herinner me een ochtend dat ik eieren aan het bakken was, terwijl ik liedjes floot en tot het besef kwam dat ik echt gelukkig was. Dat is tevens hetzelfde moment dat mijn vrouw zei dat ze zwanger was, voor de tweede keer.

Ik had kunnen weten dat het eraan kwam. We waren rommelig met anticonceptiemiddelen, aangezien we vooral blij waren dat we bij elkaar waren zonder te schreeuwen of weg te willen sprinten.  Die ochtend vertelden haar ogen echter een ander verhaal. Ze keek angstig.

Eén plus één is twee, dacht ik bij mezelf. Ik was bang en zij wist dat ik het wist. Ik nam afstand van haar en kon geen passende woorden vinden om iets tegen haar te zeggen. Ik nam zelfs zo veel afstand dat ik met mijn rug tegen de muur eindigde en tot rust kwam op de koude tegelvloer. De angst holde mijn hoofd uit als een appelboor en nestelde zich zo snel en zo diep, dat de rest van de wereld leek te verdwijnen. Ik kon me plotseling geen moment meer herinneren dat ik niet meer angstig was.

Er waren zo veel oorzaken waar die angst vandaan kwam. Allereerst is het salaris van een schrijver geen vetpot, dus hoe moest ik in godsnaam nóg een persoon bekostigen?

Het feit dat we geen familie in de buurt hadden, maakte het verhaal nog vervelender. Dagopvang was te duur, waardoor mijn vrouw moest haar baan op moest geven om het zelf te doen. Los van het financiële aspect, was ik voornamelijk bang doordat ik niet wist of we het aankonden. Ik wilde getrouwd blijven, ik wilde gezond van geest blijven en ik was oprecht bezorgd of ons huwelijk nóg een jaar mentale gekte aankon.

Het klinkt misschien overdreven, maar ik kan je garanderen dat het eerder een understatement is dan een overstatement. Zowel mijn vrouw en ik overwogen – in het geheim – allebei een scheiding, zonder het de ander te vertellen. We wilden niet eens over koetjes en kalfjes praten; laat staan over diepe emotionele zaken. Alles waar we mee bezig waren, was de nacht door komen, letterlijk. We stonden allebei zo erg op instorten, dat we niet eens genoeg kracht hadden om te bespreken of het wel of niet al had plaatsgevonden.

Dit was in mijn ogen een toepasselijke start van ouderschap, omdat het mij leerde dat ik geen controle over alles kan hebben. Tenminste, niet over de dingen waar ik controle over wilde. En dat je soms gewoon een stap moet zetten, zonder te weten wat de gevolgen kunnen zijn.

Ik deel deze ervaringen omdat ik vragen van een collega kreeg over de planning rond ouderschap.  Hij wilde weten wat de overwegingen zijn, hoe de gesprekken lopen en hoe ik wist dat ik klaar was voor vaderschap. Om eerlijk te zijn: ik was nooit echt klaar.

Ik vraag me af of iemand ooit echt klaar is om vader te worden. Je kunt denken dat je het bent en vervolgens kijk je later terug en ontdek je dat je letterlijk nog niets wist. Mijn vrouw en ik hebben de keuze gemaakt door er uitgebreid over te praten. We waren er 100 procent van overtuigd dat we wisten waar we mee bezig waren. En God, wat was ik dom en onwetend. Ik was zelfs zo dom, dat ik niet eens kon inzien hoe dom ik was.

We waren in de 30, hadden alle boeken gelezen en hadden net zo lang gewacht tot onze carrières solide genoeg waren om zowel financieel en emotioneel sterk te staan. Ik moest lachen toen mijn vrienden clichés dropten als: “Het is nooit het juiste moment.”

Ik hield mezelf voor de gek, omdat dit het beste moment leek. Achteraf kan ik zeggen dat ik bij de geboorte van mijn beide kinderen, niet klaar was. Niemand had ons verteld hoe zwaar het zou zijn. En zelfs wanneer dat wel het geval was geweest, zouden we ze nooit hebben geloofd.

 

Uiteraard hadden mijn vrienden gelijk: het is nooit het juiste moment. Ja, dit bewijst weer dat clichés vaak waar zijn. Soms denk ik terug aan het keukenvloer-moment en besef ik dat problemen altijd zullen komen, maar daarna ook weer zullen verdwijnen. De enige zekerheid die ik heb is dat ik er nog ben dat ik trots ben op het feit dat het allemaal gelukt is. Wat, voor zo ver ik weet, de essentie is van vaderschap.